چو عشق راتو ندانی بپرس از شبهااا
بپرس از رخ زرد وخشکی لب هااا
چنانکه آب حکایت کند ز اختر و ماه
ز عقل و روح حکایت کنند قلبهااا
هزا گونه ادب جان ز عشق آموزد
که آن ادب نتوان یافت بمکتب هااا
میان صد کس عاشق چنان پدید بود
که بر فلک مه تابتن میان کوکب هااا
خرد نداندوحیران شود ز مذهب عشق
اگر چه واقف باشد ز جمله مذهب هااا
زشاه تا گدا در کشاکش طمع اند
بعشق جان باز دهد جان ز طمع ومطلب هاااا